Bir Parkın Hayali
Yazma eylemi, insanın coşkun halini kağıda döktüğü bir hareket olabilir mi? Hele insan, kimi yerde yeşile kimi yerde kahverenginin tonlarına bürünen yapraklara sahip ağaçlarla çevrelendi mi… Bir de, hafif bir ürperti şeklinde sağa sola savrulan yel, o yeşillikler arasında sana da uğrarsa…
İşte böyle bir anda kalem ele alınır, gözler birkaç kez daha etrafa devrilir. Önce bir köpek belirir. Usulca parka sokulmaktadır. Kulakları aşağıya doğru, yeri dinler gibi ve kuyruk sallanır havaya temas için. Yanı başında bir heykel bitmiştir yazanın, tam parkın orta yerinde. Gelip geçenler bakışlarını kaçırarak bakarken, birkaç meraklı gelip inceler ve görüntüyü bir fotoğraf karesine sığdırır. Bu kare, kim bilir hangi sözcüklerle tamamlanarak sosyal medya hesaplarında paylaşılır bilinmez. Çocuklar da geçer, şehrin ortasında saklanmış bu yeşil parkın içinden. Sesleri havayı böler, zihinleri harekete geçirir bir müddet. Doğayı ve sokağı yeni yeni tanımaktadırlar. Ciğerleri havasına, gözleri manzarasına yavaş yavaş aşina olmaktadır.
İnsanlar gelip geçerken, gün de kendisinden geçmekte ve gündüz yerini sadece gün dönümlerinde buluşabildiği geceye bırakmaktadır. Sözcükler burada dökülmeye devam ederken, ben de bu dostluğun yeni bir halini keşfettim. Şanslıyım. İki sadık dost az da olsa günde iki defa karşılaşır, belki de özellikle buluşur. Kısacık paylaşımlardan sonra yollarına devam ederler. Bir sonraki gün dönümüne kadar hikayeler biriktirerek…
Barış Can Sever