Daha Fazlası Yok

Geçmiş dere yatağında kalan ince bir kum gibi güneşin altında ışıldarken nasıl buralara savrulup geldiğini.

Dünden nasıl gelmişsin bugüne; geçmişin elbisesinde kaybolmuşsun. Silkinip atmak elinde ama elin gitmez, sessiz bir dokunuşla gezinirsin üstünde, nafile. Ah etmenin ne anlamı var? Geçmiş şekillendireceği kadar da biçimlendirmiştir. Daha fazlası yok.

Beni yaratan geçmiş, tüm benliğinde sarmalarken, izlerini gördükçe bu benim, evet bu soluk alan benim. Ben’i yaratan içimi dolduran ve suyu da derinlerden beslenen geçmiş, kazınmış benliğimize. Uzak yolların yolcusu sınırların çok ötesinden gelen yalnız ve gururlu, umarsız ve de sımsıcak dokunan ipeksi tüller içinde .Dehlizlerinden,toprağından,inadından ,ne varsa önüne katmış yaşamı kucaklayan yüreğinde sızıları,derinlerindeki tutkularını da yanına alan selden kurtulan da benim

Sıralanan dağları aşan her adımı kolay olmasa da geçip giden benim, umutlarını taşırken bu günlere savaşan da. Henüz yaşanacak ne çok şey var, artık hepsini istiyorum bugün. Yarın, ne olursa olsun bugün. Zaman sel sularına karışıp gitmiş; bakıver dere yatağına sadece geçmişin izi. Neler bırakmış neler…

Bağlanıp geldiğin geçmişin tutsaklığı yakanı bırakacağını bekleme. Düşlerini frenlemesine izin verme, Ne ettiyse etmiştir geçmiş, başka katkılar beklersen avcunu yalarsın. Daha fazlasını çoktan aldın. Artık inanma. Yeni şeyler bugün yaşadıklarındır, dün yok şimdi, şimdiyi nasıl yaşarsan yaşa, ama düne fazla bakma. Gerçek burada.

Yarın hala düş olarak beklenmekte, beklersen boşa gidebilir, Dünün de anlamı çoktan bitti daha ne kadar bekleyeceksin, yüreğinin sesini dinle, an kapının önünde. Aç ve çık beklenmektesin. Gün göz kırpmış bekliyor, uzat elini.

Anı yaşamalı; seviyorsan ne varsa, bu gündedir. Sev, sevil, onu yaşa. Bir çiçeğe bakar gibi, kokusunu da al, yaşama zevkini de. Güzelliği burada yaşamanın, boşuna geçen bir anın bile olmadan yaşam renklerine karış, ne kadar açık ve çağrıları kutsal bir dokunuşa hazırlan. Anı tüketme çoğalt. “An” bugün, güzellikte, tek gerçek bu.

Devam et.

Hayal peşinde koşmaktansa, zamanı yaşa, su içer gibi. Yaşam anlardan oluşur. 

Antakya'da akşam, günlerden Şubat'ın dördü, yağmur yağıyordu, toplandı bir sofrada yüzlerce yürek, türküler söylendi, içildi ab-ı hayat, taş sokaklardan yağmur akıyordu Asi'ye, biz orada yaşadık mı?

Salih A. Pala