Şöyle şarkılar söyleyen bir ulustuk biz:
Havasına suyuna taşına toprağına Bin can feda bir tek dostuma Her köşesi cennetim ezilir yanar içim Bir başkadır benim memleketim
Bu yurt sevgisi fışkıran sözleri söyleyen bir ulus nasıl bu hale getirilir?
Daha önemlisi neden bu hale getirildi?
Televizyonun karşısında Beşiktaş katliamını izliyorum. Gözyaşlarımı tutamıyorum ki ekranı görebileyim, kulağımdaki uğultuyu durduramıyorum ki sunucunun sesini duyabileyim...
Hayatının baharında birer hayat şıvgını yavrularım param parça...
Bu ülkeyi yönetenler görmüyor mu sevinçlerimiz kursaklarımıza, kahkahalarımız ciğerlerimize gömüldü; gözyaşı bezlerimiz kurumaya durdu, çalışmıyor.
***
Yeter! Anlayın artık biz bir ulusuz; bizi Kürt'tü, Türk'tü, Aleviydi, Sünni'ydi, Çerkez'di, Laz'dı ... diye birbirimize düşüremeyeceksiniz.
Yeter! Bizi ne kadar sömürürseniz sömürün, ne kadar cahil bırakırsanız bırakın savaşmayacağız.
Bizim yakamızdan düşün, biz insan gibi, kardeş gibi kavgalı dövüşlü, çekişmeli barışmalı, itişmeli sarılmalı yaşayacağız.
Daha fazla acıya dayanacak gücümüz kalmadı!
Yeter!
Ahmet Ümit Aloğlu